Het begint allemaal met een stap(je)...
‘Jeetje, dit weet ik al lang, echt al zo lang. Vertel me iets nieuws.’
Afgelopen week had ik een vriendin van me aan de telefoon en ik vertelde haar dat ik weer liep te worstelen met de gedachten over, en de druk die ik mezelf opleg, dat ik inspiratie moet hebben. “Als die er niet is kan ik niets,” was wat ik zei. Dus wanneer ik die niet heb ‘jawel, dit is met gebeurt echt met enige, of iets meer dan enige, regelmaat’ beginnen mijn gedachten zich op te winden. ‘Helaas niet de plezierige manier van opwinding, anders zou ik er niet zo’n probleem van maken, jij wel?’
Het begint met de angst dat ik stil sta, dat mijn dromen, mijn wensen, mijn projecten zo niet verder groeien. Stilstand is achteruitgang…
Dag 1 gaat nog wel, ik kan nog relativeren en bedenken dat het wel weer komt. Dat het ok is zo, dat de boog niet altijd gespannen hoeft te staan. Terugkijken naar wat er goed is gegaan, wat er van de grond af is gekomen. Dit lukt me nog.
Dag 2 wordt al moeilijker, ik mis iets, ik mis het blijde gevoel, de drive om stappen te ondernemen. En om verder te komen zullen er stappen moeten ‘Ja, het woord moeten is al in beeld’ worden gezet. De vraag hoe ik dat fijne gevoel ‘Eigenlijk is het meer een hyper gevoel’ weer kan krijgen plopt telkens in me op. Helaas zonder resultaat.
Dag 3, jakkes, ik sta weer op zonder te weten wat te gaan doen want ik voel geen inspiratie. Zonder inspiratie denk ik niets te kunnen.
En zo gaan dag 4, 5 misschien 6 en 7 ook nog door. De gedachten worden wel zwaarder, want een week geen inspiratie en niet echt iets gerichts doen, dat is wel heel erg lang, vindt mijn hoofd. Soms duurt het zelfs nog langer… arghhhh ‘Echt dodelijk voor mijn humeur’
Ok, vandaag was ook zo’n dag, nou laat ik zeggen, was misschien wel al dag 10 dat ik erin zat. Ja, je leest het goed, erin zat. Vandaag heb ik ervaren wat me van de week weer is verteld door een vriendin, een paar dagen later door een vriend. “Zet een stap, het maakt niet uit wat maar doe iets. Ga niet wachten op inspiratie, doe iets, wat dan ook. Het hoeft maar heel klein te zijn, het kan in het verlengde liggen van waar je droom ligt, maar het kan ook totaal iets anders zijn. Kom in beweging.” Leuk gezegd, dacht ik nog, jullie hebben gemakkelijk praten.
Vanmorgen, ik stond op en had een bluhhh-bui. Wat kan ik vandaag doen om Hartedeeltjes meer onder de aandacht te krijgen. Wat kan ik doen om er weer een stromende energie in te krijgen. Eigenlijk was het meer, wat kan ik doen om in mezelf weer de bruisende energie te voelen. Hij zit er niet, ik ben hem kwijt. En zonder die energie kan ik toch niets naar buiten brengen, dan voelt het niet zuiver. Ik kan leuke berichten maken, maar het voelt niet kloppend. Ik pleit kwetsbaarheid, zuiverheid, puurheid, eerlijkheid en dan zou ik zelf anders doen. Dat wil ik niet…
De keuze om dan maar wat te gaan schrijven kwam in me op… ‘Tsss, nu pas, je laat een vrouw toch niet zo lang wachten? Waar was je toen ik je nodig had, uhm, op dag 1?’
Mijn eerste innerlijke reactie “Geen zin in, waar moet ik over schrijven? Wat is interessant om te delen?”
Een gesprek van twee weken geleden komt naar boven en ik besef me ineens dat juist deze worsteling inspirerend kan zijn. Juist letterlijk schrijven wat er in me leeft, wat er gebeurd en dat delen kan anderen helpen. We zijn niet alleen met onze strijd. Door het te delen komt er ruimte. Ruimte bij mezelf en wellicht ook bij een ander. Herkenning en erkenning geven mij weer lucht.
Ik ga achter de laptop zitten en bij de eerste regels die ik type begin ik van binnen al wat op te fleuren. Ik voel mijn humor, mijn zelfspot omhoog komen. ‘Jaja, die heb ik, soms zelfs een beetje heel veel.’ Ineens kan ik naar mijn gedachten kijken vanuit een ander perspectief en volgt er een lach ‘Misschien zelfs wel brede lach.’ op mijn gezicht. Zo simpel is het… De stap is gezet en bij het zetten kreeg ik al zicht op de volgende. Er rollen twee blogs (waarvan dit nr. 2 is, de andere kun je hier vinden) uit mijn vingers. Ik had het van te voren niet kunnen bedenken, de inspiratie is er en kwam vanuit een hele andere hoek dan dat ik aan het zoeken was.
Zet jij ook wel eens een stap zonder duidelijke richting?
Wat brengt je dat?
‘Jeetje, dit weet ik al lang, echt al zo lang. Vertel me iets nieuws.’
Afgelopen week had ik een vriendin van me aan de telefoon en ik vertelde haar dat ik weer liep te worstelen met de gedachten over, en de druk die ik mezelf opleg, dat ik inspiratie moet hebben. “Als die er niet is kan ik niets,” was wat ik zei. Dus wanneer ik die niet heb ‘jawel, dit is met gebeurt echt met enige, of iets meer dan enige, regelmaat’ beginnen mijn gedachten zich op te winden. ‘Helaas niet de plezierige manier van opwinding, anders zou ik er niet zo’n probleem van maken, jij wel?’
Het begint met de angst dat ik stil sta, dat mijn dromen, mijn wensen, mijn projecten zo niet verder groeien. Stilstand is achteruitgang…
Dag 1 gaat nog wel, ik kan nog relativeren en bedenken dat het wel weer komt. Dat het ok is zo, dat de boog niet altijd gespannen hoeft te staan. Terugkijken naar wat er goed is gegaan, wat er van de grond af is gekomen. Dit lukt me nog.
Dag 2 wordt al moeilijker, ik mis iets, ik mis het blijde gevoel, de drive om stappen te ondernemen. En om verder te komen zullen er stappen moeten ‘Ja, het woord moeten is al in beeld’ worden gezet. De vraag hoe ik dat fijne gevoel ‘Eigenlijk is het meer een hyper gevoel’ weer kan krijgen plopt telkens in me op. Helaas zonder resultaat.
Dag 3, jakkes, ik sta weer op zonder te weten wat te gaan doen want ik voel geen inspiratie. Zonder inspiratie denk ik niets te kunnen.
En zo gaan dag 4, 5 misschien 6 en 7 ook nog door. De gedachten worden wel zwaarder, want een week geen inspiratie en niet echt iets gerichts doen, dat is wel heel erg lang, vindt mijn hoofd. Soms duurt het zelfs nog langer… arghhhh ‘Echt dodelijk voor mijn humeur’
Ok, vandaag was ook zo’n dag, nou laat ik zeggen, was misschien wel al dag 10 dat ik erin zat. Ja, je leest het goed, erin zat. Vandaag heb ik ervaren wat me van de week weer is verteld door een vriendin, een paar dagen later door een vriend. “Zet een stap, het maakt niet uit wat maar doe iets. Ga niet wachten op inspiratie, doe iets, wat dan ook. Het hoeft maar heel klein te zijn, het kan in het verlengde liggen van waar je droom ligt, maar het kan ook totaal iets anders zijn. Kom in beweging.” Leuk gezegd, dacht ik nog, jullie hebben gemakkelijk praten.
Vanmorgen, ik stond op en had een bluhhh-bui. Wat kan ik vandaag doen om Hartedeeltjes meer onder de aandacht te krijgen. Wat kan ik doen om er weer een stromende energie in te krijgen. Eigenlijk was het meer, wat kan ik doen om in mezelf weer de bruisende energie te voelen. Hij zit er niet, ik ben hem kwijt. En zonder die energie kan ik toch niets naar buiten brengen, dan voelt het niet zuiver. Ik kan leuke berichten maken, maar het voelt niet kloppend. Ik pleit kwetsbaarheid, zuiverheid, puurheid, eerlijkheid en dan zou ik zelf anders doen. Dat wil ik niet…
De keuze om dan maar wat te gaan schrijven kwam in me op… ‘Tsss, nu pas, je laat een vrouw toch niet zo lang wachten? Waar was je toen ik je nodig had, uhm, op dag 1?’
Mijn eerste innerlijke reactie “Geen zin in, waar moet ik over schrijven? Wat is interessant om te delen?”
Een gesprek van twee weken geleden komt naar boven en ik besef me ineens dat juist deze worsteling inspirerend kan zijn. Juist letterlijk schrijven wat er in me leeft, wat er gebeurd en dat delen kan anderen helpen. We zijn niet alleen met onze strijd. Door het te delen komt er ruimte. Ruimte bij mezelf en wellicht ook bij een ander. Herkenning en erkenning geven mij weer lucht.
Ik ga achter de laptop zitten en bij de eerste regels die ik type begin ik van binnen al wat op te fleuren. Ik voel mijn humor, mijn zelfspot omhoog komen. ‘Jaja, die heb ik, soms zelfs een beetje heel veel.’ Ineens kan ik naar mijn gedachten kijken vanuit een ander perspectief en volgt er een lach ‘Misschien zelfs wel brede lach.’ op mijn gezicht. Zo simpel is het… De stap is gezet en bij het zetten kreeg ik al zicht op de volgende. Er rollen twee blogs (waarvan dit nr. 2 is, de andere kun je hier vinden) uit mijn vingers. Ik had het van te voren niet kunnen bedenken, de inspiratie is er en kwam vanuit een hele andere hoek dan dat ik aan het zoeken was.
Zet jij ook wel eens een stap zonder duidelijke richting?
Wat brengt je dat?