Voel vertrouwen...
Ja ja, voel vertrouw. Wat een standaard opmerking zeg. Gemakkelijk gezegd ook. Maar hoe doe je dat dan?
Uhmmm, daar heb ik helaas het antwoord niet op. Vertrouwen is naar mijn idee juist géén werkwoord. Dus hoe je het doet…. Voor mijn gevoel doe je juist iets niet. Of heel veel niet.
Mensen die mij een beetje kennen weten van mijn verleden, een verleden die voor 99% uit controle bestond. ‘Oké, ik zal eerlijk zijn, voor 100%.’ Ik had figuurlijk een enorme zweep waarmee ik mezelf dagelijks aanspoorde op een niet zo’n zachtzinnige manier. Gedachten die vonden dat ik dit, dat, zus, zo, snel, perfect, beter, beste, langer, mooier, gestructureerd en nog heel wat meer moet doen. En….ik volgde als vanzelf. Gelukkig is daar de afgelopen jaren, stapje voor stapje, ‘wat mijn controleprikkels natuurlijk niet altijd in dank afnamen en soms nog harder probeerde het tegen te werken’, een enorm verschil in gekomen. Vertrouwen won terrein. En ik weet niet wat dat is met 2018, maar het vertrouwen is tot een soort van gewoon aan het worden.
Afgelopen weken had ik totaal geen inspiratie om nieuwe stappen te zetten voor Hartedeeltjes. Ik deed wel dingen, dat wat op mijn pad kwam. Nieuwe stappen, actie ondernemen waarvan ik ergens een zinnetje in me hoorde, dat dat moest gebeuren om wel echt op 10 mei te kunnen knallen ‘want ja, dat was wat mijn gedachten wilden, groot, groter, grootst en bovenal knallend’. Het lukte me niet om tot actie over te gaan. Waarom niet, want ik was wel actief met andere dingen, dus het ontbrak me niet aan energie. Waar het vandaan kwam wist ik niet maar ik voelde het vertrouwen dat het zich allemaal aan me zou ontvouwen. Dat het voorwerk al was gedaan en dat ik niet hoefde te porren, trekken en duwen. Onwennig, dat was hoe ik me voelde. Dit is zo niet hoe ik het altijd gedaan heb, dus ik twijfelde aan dat het zo gemakkelijk kon zijn. Toch kwam ik niet in actie, mijn houding was “Tja” , met vrolijk mijn schouders ophalend. Want ik voelde me goed, ik voelde me fijn. Wat een rare combi, die kende ik niet. De bevestigingen dat er mooie dingen gebeuren als je je hart volgt heb ik al heel vaak gehad. Die keren deed ik gevoelsmatig juist heel veel actiefs om verder te komen. Maar nu zei mijn hart alleen maar…je hoeft niets te doen, het lukt, vertrouw.
En zo kreeg ik een berichtje van een, toen voor mij nog onbekende vrouw. Ze vroeg me wat te vertellen over Hartedeeltjes. Dat deed ik en ze wilde graag mijn verhaal horen, waardoor ze me aanbood om samen te gaan lunchen. Ik voelde dat dit contact speciaal was en zei ja. Afgelopen dinsdag zat ik samen met haar bij ‘Hemels Eten en Drinken’. Ik vertelde over mijn leven, hoe ik begon met “Voor het Oprapen”, “Baden in Liefde” en wat dit alles overkoepelende Hartedeeltjes mij brengt en gebracht heeft.
We hadden zoveel overeenkomsten en ze deelde stukjes van haar verhaal met me. Dat voelt voor mij altijd zo speciaal. Dat iemand me het vertrouwen geeft en zichzelf kwetsbaar opstelt. Ik blijf dat magisch vinden, ik blijf daar dankbaar voor. Wat een enorm mooi hart heeft deze vrouw. Dat was wat ik alleen maar kon denken. Door ons gesprek, door haar aanbod te helpen waar ze kan op diverse manieren, door haar onbaatzuchtig mooie ZIJN, door…
Thuis komend voelde ik de bevestiging van wat ik de afgelopen maanden heb doorgemaakt. Van het achterover leunen, het alleen maar doen wat op dat moment goed voelde, waar ik blij van werd en juist dat op mijn pad te verwelkomen wat er wil worden verwelkomd ‘ja, inclusief de onwennigheid, de gedachten over het geen gedachten hebbend’. En was het gemakkelijk? Nee, zeker niet, maar ohhhh, het is het zo ontzettend waard!
Dank je mooie vrouw, dat je dat onze paden kruizen!
Ken je dit; dat je ineens een punt hebt bereikt waarbij dat wat je altijd al hebt gehoopt, ook waarheid wordt? Een waarheid IN jezelf, dat de theorie van iets ook zo is ingedaald, dat je het je gevoel je weten bevestigd?
Ja ja, voel vertrouw. Wat een standaard opmerking zeg. Gemakkelijk gezegd ook. Maar hoe doe je dat dan?
Uhmmm, daar heb ik helaas het antwoord niet op. Vertrouwen is naar mijn idee juist géén werkwoord. Dus hoe je het doet…. Voor mijn gevoel doe je juist iets niet. Of heel veel niet.
Mensen die mij een beetje kennen weten van mijn verleden, een verleden die voor 99% uit controle bestond. ‘Oké, ik zal eerlijk zijn, voor 100%.’ Ik had figuurlijk een enorme zweep waarmee ik mezelf dagelijks aanspoorde op een niet zo’n zachtzinnige manier. Gedachten die vonden dat ik dit, dat, zus, zo, snel, perfect, beter, beste, langer, mooier, gestructureerd en nog heel wat meer moet doen. En….ik volgde als vanzelf. Gelukkig is daar de afgelopen jaren, stapje voor stapje, ‘wat mijn controleprikkels natuurlijk niet altijd in dank afnamen en soms nog harder probeerde het tegen te werken’, een enorm verschil in gekomen. Vertrouwen won terrein. En ik weet niet wat dat is met 2018, maar het vertrouwen is tot een soort van gewoon aan het worden.
Afgelopen weken had ik totaal geen inspiratie om nieuwe stappen te zetten voor Hartedeeltjes. Ik deed wel dingen, dat wat op mijn pad kwam. Nieuwe stappen, actie ondernemen waarvan ik ergens een zinnetje in me hoorde, dat dat moest gebeuren om wel echt op 10 mei te kunnen knallen ‘want ja, dat was wat mijn gedachten wilden, groot, groter, grootst en bovenal knallend’. Het lukte me niet om tot actie over te gaan. Waarom niet, want ik was wel actief met andere dingen, dus het ontbrak me niet aan energie. Waar het vandaan kwam wist ik niet maar ik voelde het vertrouwen dat het zich allemaal aan me zou ontvouwen. Dat het voorwerk al was gedaan en dat ik niet hoefde te porren, trekken en duwen. Onwennig, dat was hoe ik me voelde. Dit is zo niet hoe ik het altijd gedaan heb, dus ik twijfelde aan dat het zo gemakkelijk kon zijn. Toch kwam ik niet in actie, mijn houding was “Tja” , met vrolijk mijn schouders ophalend. Want ik voelde me goed, ik voelde me fijn. Wat een rare combi, die kende ik niet. De bevestigingen dat er mooie dingen gebeuren als je je hart volgt heb ik al heel vaak gehad. Die keren deed ik gevoelsmatig juist heel veel actiefs om verder te komen. Maar nu zei mijn hart alleen maar…je hoeft niets te doen, het lukt, vertrouw.
En zo kreeg ik een berichtje van een, toen voor mij nog onbekende vrouw. Ze vroeg me wat te vertellen over Hartedeeltjes. Dat deed ik en ze wilde graag mijn verhaal horen, waardoor ze me aanbood om samen te gaan lunchen. Ik voelde dat dit contact speciaal was en zei ja. Afgelopen dinsdag zat ik samen met haar bij ‘Hemels Eten en Drinken’. Ik vertelde over mijn leven, hoe ik begon met “Voor het Oprapen”, “Baden in Liefde” en wat dit alles overkoepelende Hartedeeltjes mij brengt en gebracht heeft.
We hadden zoveel overeenkomsten en ze deelde stukjes van haar verhaal met me. Dat voelt voor mij altijd zo speciaal. Dat iemand me het vertrouwen geeft en zichzelf kwetsbaar opstelt. Ik blijf dat magisch vinden, ik blijf daar dankbaar voor. Wat een enorm mooi hart heeft deze vrouw. Dat was wat ik alleen maar kon denken. Door ons gesprek, door haar aanbod te helpen waar ze kan op diverse manieren, door haar onbaatzuchtig mooie ZIJN, door…
Thuis komend voelde ik de bevestiging van wat ik de afgelopen maanden heb doorgemaakt. Van het achterover leunen, het alleen maar doen wat op dat moment goed voelde, waar ik blij van werd en juist dat op mijn pad te verwelkomen wat er wil worden verwelkomd ‘ja, inclusief de onwennigheid, de gedachten over het geen gedachten hebbend’. En was het gemakkelijk? Nee, zeker niet, maar ohhhh, het is het zo ontzettend waard!
Dank je mooie vrouw, dat je dat onze paden kruizen!
Ken je dit; dat je ineens een punt hebt bereikt waarbij dat wat je altijd al hebt gehoopt, ook waarheid wordt? Een waarheid IN jezelf, dat de theorie van iets ook zo is ingedaald, dat je het je gevoel je weten bevestigd?