Ik ben Anneke en ik ben de bezielster van ‘Hartedeeltjes'. In november 2014 ben ik gestart met ‘voor het oprapen’. Het zaadje werd in juni 2013 geplant. Dit zaadje ontving een drupje water in de zomer van 2014. Zelf nog geen besef van het groeiende zaadje leefde ik mijn leven. Nou ja, ik kan wel zeggen dat ik meer overleefde. Aan alles wat ik deed zat voor mijn gevoel een scherp randje. Dingen waren leuk, dat was het, leuk. Oppervlakkig leuk, er zat nooit de energie in die ik wilde ervaren. |
Tot die dag in november. Ik zag een filmpje wat mij diep raakte. Het zaadje wat er in me groeide was op een punt gekomen dat het licht wilde zien. Wat zou het mooi zijn om iets positiefs bij te kunnen dragen in deze soms zo minder vriendelijke wereld. Iets wat de wereld een stukje mooier maakt, wat mensen raakt, ontroerd. Wat mensen even stil laat staan bij wat ECHT belangrijk is in het leven. Dat wil ik, daar wil ik me voor inzetten.
Maar wie ben ik om te denken dat ik iets kan veranderen in deze wereld? Überhaupt, dan moet ik mezelf laten zien. Pfffff, ik heb mezelf in mijn leven vooral aan geleerd om onzichtbaar te zijn, dat was veiliger. Zoals het bij een zaadje gaat, het wil groeien, het wil boven de aarde uit komen, zich naar de zon toe richten. Zo ook bij het zaadje in mij.
Een paar dagen later sprak ik een vriendin en vertelde stotterend over wat voor een idee ik had. Ze was laaiend enthousiast. Dit was een liefdevolle regenbui voor het zaadje.
De volgende dag, tijdens een NLP cursus, vertelde ik mijn idee aan een co-trainster. Ik kreeg overal over mijn lichaam rillingen en een warm gevoel, ik kreeg tranen in mijn ogen, mijn hart maakte een sprongetje, ik werd enthousiast en wist het. Dit mag de wereld in!!
De laatste bewatering werd gegeven door de NLP-trainster, zij daagde me uit. Ik kreeg de opdracht om een week hartjes te verspreiden kijkend naar wat dat met MIJ zou doen.
Voordat ik begon met de uitdaging heb ik nog een paar ‘regenbuien’ nodig gehad, ervaringen om echt te gaan staan, mezelf te laten zien en te beseffen ik mijn initiatief en mezelf waardevol genoeg vond om het daadwerkelijk te DOEN.
Een week na de gestelde uitdaging werden ’s avonds laat de eerste 3 ‘voor het oprapen’ hartjes met een labeltje in het winkelcentrum bij mij in het dorp weggelegd. De middag ervoor voelde ik dat er iets van een digitale ontmoetingsplek gecreëerd mocht worden. Dit resulteerde in een Facebookpagina waar de vinders kunnen lezen van het idee achter het weggelegde hartje.
Mensen die ik vooraf verteld had over mijn plan liet ik die avond weten dat ik een pagina had gemaakt en dat de eerste hartjes waren weggelegd. Wat er toen gebeurde ging mijn dromen voorbij. Binnen een week had ik 375 likes op mijn pagina en ik kreeg zulke mooie reacties op mijn initiatief. Dit heeft er mede voor gezorgd dat ik opsta en naar bed ga met mijn droom. Het zaadje is een plantje geworden, nog beginnend maar zeker van plan om een grote, sterke hartenboom te worden. Het zaadje heeft niet elke dag water nodig en dat is goed. Dit betekend niet dat ik elke dag iets praktisch of actiefs doe, ik volg mijn hart, dat wat er in me opkomt onderneem ik.
Naarmate 'Voor het Oprapen' zich ontwikkelde ontstonden er nieuwe ideeën.
Zo is 'Hartewens' in 2015 gelanceerd. Een stoffen hartenbuidel met daarin briefjes met daarop lieve boodschap voor de ontvanger.
Hier kun je meer lezen over dit project.
In januari 2017 heb ik 'Baden in Liefde' geïntroduceerd. Een oproep op Facebook, met de vraag wie er wilde helpen om samen met mij en anderen enthousiaste volgers, 100.000 hartjes wilde haken, werd warm onthaald.
Lees hier meer over 'Baden in Liefde'.
Wat ‘Hartedeeltjes’ me brengt is dat het scherpe randje vervangen is in een gouden randje. Want als ik ermee bezig ben, er over brainstorm, over praat, aan denk of wat dan ook, dan leef ik echt, ik stuiter, ik onderneem, ik voel dat ik de wereld aan kan.
Met dat wat ik doe onder de naam ‘Hartedeeltjes’ hoop ik mensen te inspireren om zelf iets te doen om de wereld een stukje mooier te maken. Het is zo simpel, het zit hem naar mijn idee, juist in hele kleine dingen. De boodschap welke ik uit wil dragen met ‘Hartedeeltjes' klopt in mij, met mij, voor mij en door mij! Ik leef ‘Hartedeeltjes'.
Nu lijkt het misschien alsof het allemaal vanzelf gaat, maar dat is niet zo. Ik kom mezelf vele malen tegen. De comfortzone wordt regelmatig door me uitgerekt. Het mooie is dat het van binnen uit komt, dus dat er een interne motivatie is. Hierdoor voel ik dat ik niet anders kan dan de acties die ik binnen in me voel ook in de wereld te zetten. De stappen die van binnenuit gezet worden resulteren weer in een volgende stap. Ik heb al zoveel ‘toevalligheden’ meegemaakt, dat het niet anders kan dan dat dit klopt! Het is ongekend wat er gebeurd, welke mensen er op mijn pad komen. De richting word me gewezen, dat voel ik aan alle kanten. Ik weet het…………. en toch neemt mijn hoofd het regelmatig over. Ongeduld komt om de hoek kijken, perfectie doet er aan mee, angst legt me lam en boosheid vergt mijn energie. Dan weet ik even niet wat de volgende stap is. Gelukkig heb ik ook ervaren dat de flow weer terug komt. Dan probeer ik afleiding te zoeken zodat ik me weer goed ga voelen. Ik denk terug aan de momenten fijne momenten. Ik voel het gevoel dat ik toen had. Ik krijg weer een glimlach op mijn gezicht en in mijn hart om de momenten dat ik een hartje gaf aan iemand, dat ik in de trein zat en een hartje haakte voor de persoon tegenover me. Ik lees reacties op Facebook terug en weet weer waarvoor ik het doe. Voor mijn blije, vrije gevoel wat een ander raakt en inspireert.
Dat wens ik nog heel veel jaren te mogen en kunnen doen!
Maar wie ben ik om te denken dat ik iets kan veranderen in deze wereld? Überhaupt, dan moet ik mezelf laten zien. Pfffff, ik heb mezelf in mijn leven vooral aan geleerd om onzichtbaar te zijn, dat was veiliger. Zoals het bij een zaadje gaat, het wil groeien, het wil boven de aarde uit komen, zich naar de zon toe richten. Zo ook bij het zaadje in mij.
Een paar dagen later sprak ik een vriendin en vertelde stotterend over wat voor een idee ik had. Ze was laaiend enthousiast. Dit was een liefdevolle regenbui voor het zaadje.
De volgende dag, tijdens een NLP cursus, vertelde ik mijn idee aan een co-trainster. Ik kreeg overal over mijn lichaam rillingen en een warm gevoel, ik kreeg tranen in mijn ogen, mijn hart maakte een sprongetje, ik werd enthousiast en wist het. Dit mag de wereld in!!
De laatste bewatering werd gegeven door de NLP-trainster, zij daagde me uit. Ik kreeg de opdracht om een week hartjes te verspreiden kijkend naar wat dat met MIJ zou doen.
Voordat ik begon met de uitdaging heb ik nog een paar ‘regenbuien’ nodig gehad, ervaringen om echt te gaan staan, mezelf te laten zien en te beseffen ik mijn initiatief en mezelf waardevol genoeg vond om het daadwerkelijk te DOEN.
Een week na de gestelde uitdaging werden ’s avonds laat de eerste 3 ‘voor het oprapen’ hartjes met een labeltje in het winkelcentrum bij mij in het dorp weggelegd. De middag ervoor voelde ik dat er iets van een digitale ontmoetingsplek gecreëerd mocht worden. Dit resulteerde in een Facebookpagina waar de vinders kunnen lezen van het idee achter het weggelegde hartje.
Mensen die ik vooraf verteld had over mijn plan liet ik die avond weten dat ik een pagina had gemaakt en dat de eerste hartjes waren weggelegd. Wat er toen gebeurde ging mijn dromen voorbij. Binnen een week had ik 375 likes op mijn pagina en ik kreeg zulke mooie reacties op mijn initiatief. Dit heeft er mede voor gezorgd dat ik opsta en naar bed ga met mijn droom. Het zaadje is een plantje geworden, nog beginnend maar zeker van plan om een grote, sterke hartenboom te worden. Het zaadje heeft niet elke dag water nodig en dat is goed. Dit betekend niet dat ik elke dag iets praktisch of actiefs doe, ik volg mijn hart, dat wat er in me opkomt onderneem ik.
Naarmate 'Voor het Oprapen' zich ontwikkelde ontstonden er nieuwe ideeën.
Zo is 'Hartewens' in 2015 gelanceerd. Een stoffen hartenbuidel met daarin briefjes met daarop lieve boodschap voor de ontvanger.
Hier kun je meer lezen over dit project.
In januari 2017 heb ik 'Baden in Liefde' geïntroduceerd. Een oproep op Facebook, met de vraag wie er wilde helpen om samen met mij en anderen enthousiaste volgers, 100.000 hartjes wilde haken, werd warm onthaald.
Lees hier meer over 'Baden in Liefde'.
Wat ‘Hartedeeltjes’ me brengt is dat het scherpe randje vervangen is in een gouden randje. Want als ik ermee bezig ben, er over brainstorm, over praat, aan denk of wat dan ook, dan leef ik echt, ik stuiter, ik onderneem, ik voel dat ik de wereld aan kan.
Met dat wat ik doe onder de naam ‘Hartedeeltjes’ hoop ik mensen te inspireren om zelf iets te doen om de wereld een stukje mooier te maken. Het is zo simpel, het zit hem naar mijn idee, juist in hele kleine dingen. De boodschap welke ik uit wil dragen met ‘Hartedeeltjes' klopt in mij, met mij, voor mij en door mij! Ik leef ‘Hartedeeltjes'.
Nu lijkt het misschien alsof het allemaal vanzelf gaat, maar dat is niet zo. Ik kom mezelf vele malen tegen. De comfortzone wordt regelmatig door me uitgerekt. Het mooie is dat het van binnen uit komt, dus dat er een interne motivatie is. Hierdoor voel ik dat ik niet anders kan dan de acties die ik binnen in me voel ook in de wereld te zetten. De stappen die van binnenuit gezet worden resulteren weer in een volgende stap. Ik heb al zoveel ‘toevalligheden’ meegemaakt, dat het niet anders kan dan dat dit klopt! Het is ongekend wat er gebeurd, welke mensen er op mijn pad komen. De richting word me gewezen, dat voel ik aan alle kanten. Ik weet het…………. en toch neemt mijn hoofd het regelmatig over. Ongeduld komt om de hoek kijken, perfectie doet er aan mee, angst legt me lam en boosheid vergt mijn energie. Dan weet ik even niet wat de volgende stap is. Gelukkig heb ik ook ervaren dat de flow weer terug komt. Dan probeer ik afleiding te zoeken zodat ik me weer goed ga voelen. Ik denk terug aan de momenten fijne momenten. Ik voel het gevoel dat ik toen had. Ik krijg weer een glimlach op mijn gezicht en in mijn hart om de momenten dat ik een hartje gaf aan iemand, dat ik in de trein zat en een hartje haakte voor de persoon tegenover me. Ik lees reacties op Facebook terug en weet weer waarvoor ik het doe. Voor mijn blije, vrije gevoel wat een ander raakt en inspireert.
Dat wens ik nog heel veel jaren te mogen en kunnen doen!